MOJAB 24

b. قصه، سپس کلمات، سپس شخصیت.

در یک شهر دور افتاده، یک قصه‌گو زندگی می‌کرد. او هر شب در میدان شهر جمع مردم را به خود جذب می‌کرد و با قصه‌های جذاب و شگفت‌انگیزشان، آن‌ها را به دنیایی دیگر می‌برد. او کلمات را به انگیزه و احساس تبدیل می‌کرد و هر شب با داستان‌های جدید و شگفت‌انگیز مردم را به همین میدان جذب می‌کرد.

شخصیت اصلی این قصه‌گو، یک مرد میانسال با چهره‌ای پر از تجربه و حکمت بود. او همیشه با یک لبخند مهربان بر لبانش، در میان مردم قدم می‌زد و با صدایی آرام و دلنشین، داستان‌هایش را برای آن‌ها روایت می‌کرد. او همیشه با لباس‌های رنگارنگ و یک کلاه بزرگ بر سرش دیده می‌شد و همه مردم او را با نام "قصه‌گوی شهر" می‌شناختند.

قصه‌گوی شهر با داستان‌های خود، نه تنها سرگرمی به مردم می‌بخشید، بلکه آن‌ها را به فکر و تأمل می‌انداخت و آن‌ها را به یادآوری ارزش‌های انسانی مهمی می‌کرد. او توانسته بود با قصه‌هایش، ارتباطات انسانی را تقویت کند و درون مردم احساس همبستگی و انسجام ایجاد کند. به همین دلیل، قصه‌گوی شهر همیشه مورد احترام و تقدیر مردم بود و همه به او احترام می‌گذاشتند.