MOJAB 24

هر بار که یک شیء از ماده‌ای خارجی ساخته شود، معمولاً سوال پیش می‌آید: کی مالک است؟ آیا آن کسی که آن را ساخته است، یا آن کسی که مالک ماده بود؟ به عنوان مثال، اگر کسی از انگور، زیتون یا گندم خارجی، شراب، روغن یا نانی تهیه کند، سوال مطرح می‌شود که کی مالک این شیء است؟ چگونه دانشگاهیان رومی این مسئله را حل می‌کردند؟ شما چه فکر می‌کنید؟ سعی کنید نظر خود را توجیه کنید.

در دوران رومی، قوانین مالکیت بر اساس مفهوم "استفاده" بود. به عبارت دیگر، اگر کسی از مالکیت ماده‌ای خارجی، مثل انگور یا زیتون، محصولی تهیه کند، او به عنوان مالک آن محصول شناخته می‌شد، زیرا او زحمت و تلاش برای تهیه آن محصول را کشیده بود.

بنابراین، در مثالی که ذکر شد، اگر کسی از انگور، زیتون یا گندم خارجی، شراب، روغن یا نانی تهیه کند، او به عنوان مالک این محصولات شناخته می‌شود. چرا که او زحمت و تلاش برای تهیه آن‌ها را کشیده است و از ماده‌ای خارجی، یعنی انگور، زیتون یا گندم، استفاده کرده است.

بنابراین، به نظر من، در این موارد، کسی که محصول را تهیه کرده و از ماده خارجی استفاده کرده است، به عنوان مالک محصول شناخته می‌شود، زیرا او زحمت و تلاش برای تهیه آن محصول را کشیده است.