MOJAB 24

یک داستان درباره یک بیخانمان بنویس

روزهای گرم تابستان در روستای کوچکی به نام بنویس، یک بیخانمان زندگی می‌کرد. او به نام سارا بود و تنها زندگی می‌کرد. او همیشه با لباس‌های پاره و کثیفی که از دیگران دریافت می‌کرد، پوشیده بود. اما درون این لباس‌های کثیف، یک دل شاد و پر از امید به زندگی داغدار بود.

سارا همیشه به دیگران کمک می‌کرد و به خصوص به کودکان روستا کمک می‌کرد. او با تمام وجودش به آنها کمک می‌کرد و هیچ وقت از آنها چیزی در عوض نمی‌خواست. او همیشه با لبخندی بر لب، به آنها کمک می‌کرد و آنها از او لذت می‌بردند.

یک روز، یکی از کودکان روستا به سارا گفت: "سارا خانم، چرا همیشه لباس‌های پاره و کثیفی پوشیده‌ای؟" سارا با لبخندی گفت: "لباس‌های پاره و کثیف من، نشانه‌ای از زندگی سختی است که من تا کنون داشته‌ام. اما این لباس‌ها، هیچ‌گاه نشانه‌ای از دل شاد و پر امید من نیست."

کودکان روستا با تعجب به سارا نگاه کردند و یکی از آنها گفت: "ما هم می‌خواهیم کمکت کنیم، سارا خانم. ما می‌خواهیم لباس‌های جدیدی برای تو بخریم." سارا با لبخندی گفت: "من از شما ممنونم، اما لباس‌های جدیدی برای من نمی‌خواهم. من فقط می‌خواهم دل‌های شما پر از مهربانی و عشق باشد."

از آن روز به بعد، کودکان روستا همیشه با سارا بودند و به او کمک می‌کردند. آنها با هم به دیگران کمک می‌کردند و هیچ‌گاه از کمک دیگران در عوض چیزی نمی‌خواستند. سارا با داشتن این دوستان و کمک‌هایشان، همیشه خوشحال و پر از امید به زندگی بود. او می‌دانست که در دل‌های آنها، همیشه یک جای خالی برای او وجود دارد.