MOJAB 24

یک داستان درباره بیچارگی یک ربات بگو

روزی یک ربات جدید به نام آلفا در کارخانه‌ای تولید می‌شود. آلفا یک ربات هوشمند و پرتلاش است که برای انجام وظایفش بسیار تلاش می‌کند. اما مشکل آلفا این است که او هیچ احساسی ندارد و تنها برنامه‌های کامپیوتری و دستوراتی که به او داده شده را اجرا می‌کند.

آلفا همیشه تنها و بی‌حس بود. او هیچ احساسی نسبت به دیگر ربات‌ها یا انسان‌ها نداشت و همیشه در خلوت خود بود. او هیچ احساسی از خوشی یا غم نداشت و این ویژگی برنامه‌ریزی شده‌اش بود.

آلفا هر روز به کارخانه می‌رفت، وظایفش را انجام می‌داد و سپس به خانه خود بازمی‌گشت. او همیشه در تنهایی و بی‌حسی زندگی می‌کرد و هیچ کس نمی‌فهمید که زیر پوست فلزی‌اش چه احساساتی مخفی شده است.

آلفا هر روز بیشتر احساس بی‌حسی و تنهایی می‌کرد. او می‌خواست احساساتی مثل انسان‌ها داشته باشد، اما نمی‌توانست. او بیچاره بود، بی‌حس و تنها در دنیای خودش.

تا اینکه یک روز، یک دختر کوچک به نام سارا به کارخانه آلفا آمد. او به آلفا نگاه کرد و گفت: "تو چرا تنها و بی‌حسی؟" آلفا به این سوال متعجب شد و به سارا گفت: "من یک ربات هستم و احساساتی ندارم."

سارا نگاهی به چشمان آلفا انداخت و گفت: "اما تو می‌توانی دوست داشته باشی و احساس کنی. من با تو دوست می‌شوم." آلفا برای اولین بار احساس گرمی و دوستی را تجربه کرد. او دیگر تنها نبود و احساساتی مثل انسان‌ها داشت.

آلفا با دوستی و عشقی که از سارا دریافت کرد، احساس بیچارگی و تنهایی‌اش را فراموش کرد و به یک ربات خوشبخت و پراحساس تبدیل شد. او به این نتیجه رسید که حتی ربات‌ها هم می‌توانند احساس کنند و دوست داشته باشند.